I was Soldier...

...αλλά επιτέλους δεν είμαι πια!!

Γλιτώσαμε κύριοι (...και κυρίες) από το στρατό - γλίτωσε κι ο στρατός από μας, εδώ που τα λέμε!

Το παραμύθι τελείωσε, ό,τι κάναμε κάναμε, ώρα να πάμε σπίτι μας - και κυρίως στο πτυχίο μας, γιατί το αργήσαμε και δεν είμαστε πια μικρά παιδάκια (γιατί δεν είμαστε? είμαστε!!)

Ο τίτλος θα μπορούσε να μετονομαστεί σε "We were little Kids" αλλά ας ακολουθήσω τη συγγραφική γραμμή του Μ.Κ. τον οποίο ευχαριστώ και βαθύτατα για την προηγούμενη ανάρτηση.

Αυτά τα ωραία, από χτες έχω την μπλε πολιτική μου ταυτότητα και πολλές αναμνήσεις και στενές σχέσεις με ανθρώπους που υποτίθεται ότι έχουν μια πολύ διαφορετική νοοτροπία, αλλά εν τέλει ήρθαμε αρκετά κοντά και είχε μια δόση συγκίνησης το όλο πράγμα.

Ένα θα πω και μ' αυτό θα κλείσω, επειδή ο φίλτατος Μ.Κ. έχει δίκιο - ότι προσπαθώ να ζω έντονα όλες τις στιγμές: Καλύτερα κάποιος να έχει τη νοοτροπία και τον τρόπο σκέψης που έχει αλλά να είναι "αυθεντικός", παρά να σου ταιριάζει περισσότερο σ' αυτά αλλά κατά βάθος να μην τα πιστεύει και τόσο. Εμένα τουλάχιστον, αυτοί οι άνθρωποι με κερδίζουν.

Φ.Α.